Venez écouter un des 6 contes proposé le long de la balade n°1 “La Haye du Roeulx”.
Cliquez ici pour retourner au descriptif du parcours balisé
Etang de la Haye du Roeulx
L’ondine et l’étang
The Nixie of the Mill-Pond / De waternimf in de vijver
 |
 |
|
| Version française | English version | Nederlandse versie |
L’ondine et l’étang
Librement inspiré du conte de Wilhelm et Jacob Grimm
Il y avait une fois un riche meunier qui vivait heureux avec sa femme; mais leur fortune commençait à diminuer. Le meunier était fort affligé, et, quand il se couchait le soir, il ne trouvait plus de repos.
Un matin, comme il passait près de l’écluse de son moulin, il entendit du bruit dans l’étang. Il se retourna, et aperçut une belle femme qui s’élevait lentement du milieu de l’eau. Ses longs cheveux couvraient son corps. Il vit bien que c’était l’ondine de l’étang, et, effrayé, il ne savait s’il devait rester ou s’enfuir. L’ondine fit entendre sa douce voix et lui demanda pourquoi il était si triste. L’entendant parler ainsi, le meunier prit courage et lui raconta les raisons de ses tourments.
« Sois tranquille, répondit l’ondine, je te rendrai plus riche et plus heureux que tu ne l’as jamais été ; seulement il faut que tu me promettes de me donner ce qui vient de naître dans ta maison ».
— « C’est sans doute un jeune chien ou un jeune chat, » se dit le meunier. Et il lui promit ce qu’elle demandait.
De retour à son moulin, la servante lui annonça que sa femme venait de lui donner un garçon. Le meunier demeura comme frappé du tonnerre : il comprit que la malicieuse ondine l’avait trompé. La tête basse, il s’approcha du lit de sa femme et raconta la promesse qu’il avait faite à l’ondine. Ils décidèrent de protéger leur fils et de ne pas le lui donner.
Au bout de peu de temps, le meunier se trouva plus riche que jamais. Mais il ne pouvait s’en réjouir et restait en permanence sur le qui-vive pour ne jamais laisser son enfant s’avancer près de l’étang. « Prends garde, lui disait-il ; si tu approches, il en sortira une main qui te saisira et t’entraînera au fond. »,
L’enfant grandit, devint un chasseur habile et épousa une belle et honnête jeune fille avec laquelle il vivait heureux et tranquille.
Un jour, ce jeune chasseur abattit un chevreuil et, quand il eut vidé l’animal, il vint laver à l’étang ses mains toutes tachées de sang, ne songeant plus à la malédiction dont parlait son père. À peine eut-il plongé les mains dans l’eau que l’ondine sortit de l’étang, l’enlaça et l’entraîna au fond.
Quand le soir fut venu et que le chasseur ne rentra pas chez lui, sa femme entra dans une grande inquiétude. Comme elle connaissait l’histoire de l’ondine, elle eut le soupçon de ce qui était arrivé. Elle courut à l’étang, et, quand elle vit la gibecière de son mari près du bord, elle ne put plus douter de son malheur. Elle appela son bien-aimé, adressa à l’ondine les plus violentes injures, fit cent et cent fois le tour de l’étang, sans percevoir le moindre signe de vie. D’épuisement, elle finit pas s’affaisser sur la terre et tomba dans un profond sommeil. Bientôt elle eut un rêve qui l’invitait à gravir la montagne jusqu’à une cabane dans laquelle était assise une vieille dame.
À son réveil, elle se décida à faire ce que lui conseillait son rêve. Elle grimpa péniblement la montagne voisine et trouva la cabane et la dame vues en songe.
La vieille lui dit : « Sans doute tu as éprouvé quelque malheur puisque tu viens visiter ma cabane solitaire. Console-toi, je t’attendais et je viendrai à ton secours : voici un peigne, une flûte et un rouet d’or. Attends jusqu’à la pleine lune, puis rends-toi près de l’étang, assieds-toi sur le bord, et passe ce peigne sur tes longs cheveux puis dépose-le. Ensuite, joue de cette flûte et pose-la au bord de l’eau. Enfin, file jusqu’à ce que tu aies rempli ton fuseau; et place, à son tour, le rouet près de l’eau. »
À la pleine lune, la femme se rendit près de l’étang et fit ce que lui avait recommandé la dame de la cabane: elle utilisa chaque objet d’or et le posa au bord de l’eau; à chaque fois une vague s’éleva, roula vers le berge et entraîna l’objet. Quand la dernière vague, la plus grosse de toutes, eut englouti le rouet, l’eau s’entrouvrit et laissa voir le chasseur à la mine pâle, sa femme attrapa ses deux mains tendues, l’aida à s’extraire des flots et ils s’enfuirent tous deux.
Hors de tout danger, ils se jetèrent dans les bras l’un de l’autre, s’embrassèrent et regagnèrent enfin leur logis où ils vécurent à nouveau heureux et tranquilles.
The Nixie of the Mill-Pond
Loosely based on Wilhelm and Jacob Grimm’s tale
There was once a rich miller who lived happily with his wife; but their fortune began to wane. The miller was very distressed, and when he went to bed in the evening, he could not rest.
One morning, as he was walking near the mill sluice gate, he heard a noise in the pond. He turned around and saw a beautiful woman rising slowly out of the middle of the water. Her long, flowing hair covered her body. He knew that she was the nixie of the pond, and he was so frightened that he did not know whether to run away or stay where he was. The nixie spoke softly and asked him why he was so sad. Hearing her speak so kindly, the miller found his courage and told her the reasons for his torment.
“Be at ease,” answered the nixie, “I will make you richer and happier than you have ever been before. You must only promise to give me that which has just been born in your house.”
“It must be a puppy or kitten,” the miller said to himself, and promised her what she asked for.
When he returned to the mill, the maid told him that his wife had just given birth to a baby boy. The miller stood there as though he had been struck by lightning: he knew at once that the cunning nixie had known this and had deceived him. With his head bowed, he approached his wife’s bed and told her about the promise he had made to the nixie. They decided to protect their son and not give him away to the nixie.
Soon, the miller was richer than ever. However, it brought him no happiness, and he was always alert to make sure his child never went near the pond. “Beware,” he told him, “if go near the water, a hand will come out and grab you and pull you under.”
The child grew up, became a skilled hunter and married a beautiful and honest girl with whom he lived happily and peacefully.
One day, the young hunter shot a deer and, when he had dressed out the animal, he went to the pond to wash his blood-stained hands, thinking nothing of the curse his father had told him about. No sooner had he plunged his hands into the water than the nixie came out of the pond, wrapped her arms around him and dragged him to the bottom.
When evening came and the hunter did not return home, his wife grew very worried. She knew the story of the nixie, and had a suspicion about what had happened. She ran to the pond, and when she saw her husband’s hunting bag near the bank, she could no longer doubt her misfortune. She called out to her beloved’s name, hurled the most violent insults at the nixie, and circled the pond a hundred and one times, without detecting any signs of life. She eventually collapsed to the ground from exhaustion and fell into a deep sleep. She had a dream in which she was climbing up the nearby mountain towards a hut where an old woman was sitting.
When she woke up, she decided to do as her dream advised. With great difficulty, she climbed the nearby mountain and found the hut and the lady she had seen in her dream.
The old woman said to her: “You must have suffered some misfortune, for you have come to visit my lonely hut. Be comforted! I have been waiting for you and I will help you: here is a comb, a flute and a spinning wheel all made of gold. Wait until the full moon, then go and sit near the mill pond and run this comb through your long hair and put it down. Then play this flute and put it down by the water’s edge. Finally, spin until you have filled the spool, then place the spinning wheel by the water’s edge.”
When the moon was full, the woman went to the pond and did as the lady from the hut had told her: she used each golden item and placed it at the water’s edge. Each time, a wave rose, rolled towards the bank and carried the object away. When the last wave, the largest of them all, washed over the spinning wheel, the water parted and revealed the pale-faced hunter. His wife grabbed both his outstretched hands, helped him out of the water, and they both fled.
Once out of danger, they threw themselves into each other’s arms, embraced and finally returned to their home where they lived happily and peacefully once again.
De waternimf in de vijver
NAAR DE BOVENKANT VAN DE PAGINA
Losjes gebaseerd op het verhaal van Wilhelm en Jacob Grimm.
Er was eens een rijke molenaar die gelukkig leefde met zijn vrouw. Hun rijkdom begon echter zienderogen te verminderen. De molenaar was zeer bezorgd en kon ‘s nachts de slaap niet vinden.
Op een morgen, toen hij langs de sluis van zijn molen liep, hoorde hij een geluid in de vijver. Hij draaide zich om en zag een mooie vrouw langzaam uit het midden van het water oprijzen. Haar lange haar bedekte haar lichaam. Hij zag dat het de waternimf van de vijver was en wist verschrikt niet of hij moest blijven of vluchten. De waternimf verhief haar zoete stem en vroeg hem waarom hij zo bedroefd was. Toen hij haar zo hoorde spreken, vatte de molenaar moed en vertelde hem waarom.
“Wees gerust,” antwoordde de waternimf, “ik zal je rijker en gelukkiger maken dan je ooit geweest bent; alleen moet je me beloven te geven wat er zojuist in je huis is geboren”.
– “Het is waarschijnlijk een jonge hond of kat,” dacht de molenaar bij zichzelf. En hij beloofde haar waar ze om vroeg.
Terug in de molen, vertelde het dienstmeisje hem dat zijn vrouw hem zojuist een jongen had geschonken. De molenaar bleef staan als door de bliksem getroffen: hij begreep dat de slechte waternimf hem bedrogen had. Met gebogen hoofd naderde hij het bed van zijn vrouw en vertelde haar van de belofte die hij net aan de waternimf had gedaan. Ze besloten om hun zoon te beschermen en hem niet weg te geven.
Korte tijd later was de molenaar weer rijker dan ooit. Maar hij genoot er niet van en lette altijd goed op zijn kind nooit in de buurt van de vijver te laten komen. “Pas op,” zei hij hem, “als je te dichterbij komt, komt er een hand die je zal grijpen en meesleuren.”
Het kind groeide op werd een bekwaam jager. Hij trouwde met een mooi en eerlijk meisje met wie hij gelukkig en vredig samenleefde.
Op een dag schoot deze jonge jager een hert en toen hij het dier had schoongemaakt, ging hij naar de vijver om zijn met bloed besmeurde handen te wassen. Hij dacht niet meer aan de vloek waarover zijn vader had gesproken. Nauwelijks had hij zijn handen in het water gestoken of de waternimf kwam uit de vijver, omhelsde hem en sleepte hem mee naar de bodem.
Toen het avond werd en de jager niet thuis kwam, werd zijn vrouw erg ongerust. Ze kende het verhaal van de waternimf en had een vermoeden van wat er was gebeurd. Zij rende naar de vijver en toen zij de tas van haar man bij de oever zag, was ze zeker van haar ongeluk. Zij riep haar geliefde, slingerde de hevigste beledigingen naar de waternimf en liep honderd-en-één keer rond de vijver, zonder het minste teken van leven waar te nemen. Uitgeput zakte ze uiteindelijk in elkaar op de grond en viel ze in een diepe slaap. Als snel begon ze dromen waarin ze werd uitgenodigd om de berg op te gaan naar een hut waar een oude vrouw zat.
Toen ze wakker werd, besloot ze te doen wat haar droom haar vroeg. Zij beklom met veel moeite de nabijgelegen berg en vond de hut en de dame die zij in haar droom had gezien.
De oude vrouw zei haar: “Je hebt ongetwijfeld een zware tegenslag gehad dat je me komt bezoeken in mijn eenzame hut. Troost je, ik wachtte op jou en zal je helpen: hier is een gouden kam, een fluit en een spinnewiel. Wacht op de volle maan, ga dan naar de vijver, ga op de rand zitten, haal deze kam door je lange haar en leg hem neer. Speel dan op deze fluit en leg hem neer aan de rand van het water. Tenslotte spin tot je het spinnewiel met garen hebt gevuld. Plaats het spinnewiel nu ook aan het water.”
Toen het volle maan was, ging de jonge vrouw naar de vijver en deed wat de oude vrouw van de hut haar had aangeraden: zij gebruikte elk gouden voorwerp en legde het aan de rand van het water; telkens steeg een golf op, rolde naar de oever en voerde het voorwerp weg. Toen de laatste golf, de grootste van allemaal, het spinnewiel had verzwolgen, scheidde het water zich en onthulde het bleke gezicht van de jager, zijn vrouw greep zijn beide uitgestrekte handen vast, hielp hem uit het water en ze renden beiden weg.
Buiten gevaar wierpen zij zich in elkaars armen, omhelsden elkaar en keerden eindelijk terug naar hun huis waar zij weer gelukkig en vredig leefden.
NAAR DE BOVENKANT VAN DE PAGINA
Illustrations : Stéphanie Vander Meiren, Marjorie Vander Meiren.
Narration : Maud Pelgrims
Musiques originales : Yves Gourmeur «Tous droits réservés © Yves Gourmeur-SABAM»
Ce projet a vu le jour grâce à la collaboration entre le Centre culturel du Roeulx, l’Office du Tourisme de la Ville du Roeulx, la Ville du Roeulx, le soutien de la Wallonie et de VISIT Wallonia.
 |
 |
 |
 |
 |
